Zeelieden en landrotten

Wanneer je een schip wilt gaan bouwen, breng dan geen mensen bijeen, om timmerhout te sjouwen, of te timmeren alleen, voorkom dat ze taken ontvangen, deel evenmin plannen mee, maar leer mensen eerst verlangen, naar de eindeloze zee

Vrij naar: Antoine de Saint-Exupery (1900 – 1944), La Citadelle

Ik gebruik met regelmaat dit gedicht in mijn werk als adviseur, trainer en coach. Bij leiderschap coaching is het altijd van waarde als de coachee reflecteert op dit gedicht in relatie tot zijn/haar leiderschap. En toen ik bij de Baak werkte en het programma Intern Ondernemerschap ontwikkelde, gebruikt ik de tekst altijd als start van een training of workshop. Ook bij de ontwikkeling van het Baak Strategie Programma had dit gedicht een plek vanuit het Rijnlandse denken en organiseren.

Menselijk kapitaal

En nu, vele jaren na de Baak, werk ik als zzp’ er bij een klant. En wederom geef ik dit gedicht een prominente plek. Maar laat ik bij het begin beginnen. De klant. Een makelaarskantoor. Samen werken met Mirjam Bouten! Hoe leuk is het om als zzp’ers onze expertise en talenten te benutten & bundelen bij een klant. Sinds mei 2019 begeleiden we nu samen het team, waarbij Mirjam focus heeft op continu verbeteren (proces/inhoud, resultaat/doel) en ik op het menselijk kapitaal (individu en team). Deze verdeling in 4 deelgebieden werkt goed en er is een merkbare balans tussen hard en zacht. Eigenlijk een geniaal idee om deze 2 deling van continu verbeteren concreet te maken door met 2 verschillende professionals te werken 🙂

Verandercurve

Vanuit de 4 deelgebieden hebben we verbeterpunten opgehaald bij het team. Zo ook gezamenlijk de lange termijn en jaardoelstellingen geformuleerd, de KPI’s bepaald, de team waarden benoemd en workshops verzorgd over waarderend communiceren, kern kwaliteiten en samenwerken (d.m.v. appreciative inquiry). Ook hebben we in de onderstroom en over de zijpaden gewandeld. Alle hobbels van de verandercurve hebben we gezien, sommige ervaren we nog steeds. En nu 5 maanden later maken we een pas op de plaats. Waar staan we?

En dan komt het gedicht terug….

Verlangen naar de zee

Het schip is ooit al eens gebouwd. De bemanning is al aan boord. We zijn op zee. En daar kan het best stormen zeg! Vaak schijnt de zon … maar is die te zien door de wolken? Regent het elke dag? De regen maakt onze blik soms troebel. En ook binnen op het schip is het roerig. We verbouwen het schip terwijl we varen. Alle hens aan dek. De taken zijn uitgedeeld, iedereen heeft een duidelijke plek aan boord. De kapitein staat steviger dan ooit aan het roer. Het kompas geeft een wisselende koers:

• Kunnen en willen we een nieuw schip bouwen?
• Kunnen en willen we opnieuw beginnen bij het einde: “mensen leren te verlangen naar de eindeloze zee”?

De vragen lijken makkelijker te komen dan de antwoorden. Waarschijnlijk heeft dat meer tijd nodig ….. Zichtbaar wordt wel hoe wendbaar het schip is. En niet iedereen heeft zeebenen. Waarschijnlijk zijn er ook echte landrotten aan boord. Misschien ook wel passagiers. En wie van de bemanning verlangt eigenlijk intrinsiek en oprecht naar de zee ……?

Gepubliceerd door Marianne van Munster